Op 29 juni 2019 was het zo ver. Ik ging voor het eerst zelf rijdend op motorvakantie. Onze reis ging naar Hongarije via Duitsland, Oostenrijk en Slovenië. Best een heftige rit al zeg ik het zelf. Een ervaring om nooit meer te vergeten. Als meid van 20 jaar 4000 km rijden in twee weken op haar CBR bepakt en bezakt. Ik was apetrots en zwaar vermoeid.
Daar gingen we dan om 03:50 in de ochtend vetrok ik naar mijn eerste bestemming van deze vakantie namelijk Isny. Op deze bestemming zou ik mijn ouders ontmoeten waar we vanuit daar onze vakantie vervolgden. Pap en mam waren samen op de Goldwing vanuit Zwitserland. Isny is een dorpje in Duitsland en dit ligt zo'n 1000 kilometer van mijn vertrekpunt. Best een uitdaging om dat in een keer te rijden. Omdat het de eerste keer ging worden dat ik zo lang ging rijden had ik mezelf voorgenomen om te kijken hoever ik kwam en mocht het nodig zijn onderweg nog te overnachten. Elke stop zou ik mijn moeder een berichtje sturen hoe het ging en waar ik was. De eerste vier uur waren voorbij gevlogen ik zat al op de helft. In dit tempo gaat het een makkie worden dacht ik nog. Toen begon de ochtend en werd Duitsland wakker, helaas voor mij was ik niet meer de enige op de snelweg. De temperatuur was inmiddels ook verdubbeld naar 30 graden dit in combinatie met lange files en veel wegwerkzaamheden had ik toch een beetje te vroeg gejuicht.
Door mijn zwarte leren pak smolt ik bijna. De vermoeidheid sloeg toe en ik moest strijden. De laatste vijftig kilometer, ik kon niet meer. Maar die paar kilometer moest ik vol maken. Dan kon ik twee nachten uitrusten. Eindelijk de camping!
Ik kwam verward, oververhit en vermoeid aan bij de receptie. Normaal gesproken kan ik redelijk vlot Duits spreken maar nu kwam er bijna niks meer uit. Motorpak uit, tent op zetten, en eerst is flink wat drinken en een hapje eten. Er was een klein restaurantje waar ik een heerlijk geel soepje heb gegeten (ik heb geen idee wat het was) een halve liter Radler gedronken en ik kwam weer tot leven. Ik belde mijn moeder om te zeggen dat ik aan was gekomen en dat ik helemaal kapot was. Ze vond het knap dat ik die rit in één keer gereden had. Na een heerlijke douche en goede nachtrust kwamen m'n vader en moeder de volgende ochtend aanrijden. Ik was blij ze te zien. Samen de tent nog even op gezet en de vakantie kon beginnen. We zijn wezen zwemmen, hebben een ijsje gehaald in het dorpje en nog even gerelaxt. Dit kon ik goed gebruiken na zo'n eerste rit want de reis moest praktisch nog beginnen.
De tweede bestemming was Zell Am See in Oostenrijk. Volgens de TomTom was het 300 kilometer rijden. We hebben bij de Fernpass nog een pitstop gemaakt en daarna nog een keer bij Louis Motorrad. Hier zijn we gestopt omdat ik ondertussen een gekookte kip was. Een nieuwe zomerbroek scoren was daarom ook mijn nieuwe doel die dag. Geslaagd was ik en wat een verschil. Ik kon weer adem halen. Alle routes vanaf deze dag zouden we binnendoor rijden. 300 kilometer lijkt niet zo ver, tot je non-stop bochten aan het rijden bent door bergen. Gelukkig stopte we om de 100 kilometer. Even bijtanken en we konden weer. We laste een extra stop in bij een supermarkt met een restaurant waar we wat konden eten. Het vergde toch wat meer inspanning dan ik dacht zo door de bergen rijden. Gelukkig want het begon super hard te regenen. Het leek weer beter te worden althans dat dachten we. Na de regen stapte we weer op en reden verder. Niet veel later kwam het er ineens met bakken uit. Hagel, overstekende rivieren, weg was weg, ik was bang! Onder een viaduct zijn we gestopt. Ik durfde echt niet meer verder. Het regende zo erg dat we niks meer zagen. Toen we afstappen kwam het water tot de bovenkant van onze enkels. Zeik en zeik nat stonden we te wachten. De laatste twintig kilometer. Wat een drama. Toen het weer iets beter werd zijn we terug op gestapt. Aangekomen bij de camping was ik niet zo heel vrolijk. We hebben met z’n allen snel de tent opgezet en daarna genoten van een heerlijke schnitzel. Een warme douche en zo rozig als we waren konden we gaan slapen.
Dag vier, op naar Margareten Im Rosental, Oostenrijk. 250 kilometer te gaan. Dit werd een zware trip. We begonnen onze dag met de Grossglockner. Ik was behoorlijk gespannen. We vertrokken en ik reed lekker achter mijn vader en moeder aan. Het was bewolkt toen we wegreden maar de bewolking trok al snel weg en de zon kwam te voorschijn. Daar stonden we dan onder aan de Grossglockner, here we go. Na vier bochten stopte we even, Toch maar even een korte instructie over hoe je haarspeldbochten neemt en helling trekt. Ik heb nog nooit zulke wegen bereden. Oke moed verzamelen en gaan met die banaan. Niet naar beneden kijken en je concentreren op de weg. Zo slecht ging het helemaal nog niet. Voor dat ik het wist waren we boven aan! Ik was trots dat ik boven was. Wat gaaf ik reed gewoon tussen de sneeuw in. Wat mooi. Toen de rit naar beneden. Ook deze verliep goed en ik was beren trots toen ik weer met beide wielen op een rechte weg reed. Bij een klein cafeetje zijn we gestopt. De adrenaline moest eerst even mijn lichaam verlaten voordat we de overige 100 kilometer konden rijden.
We waren bijna aangekomen bij Margareten Im Rosental nu moesten we alleen nog een camping vinden. We zouden stoppen bij een camping die we tegen zouden komen onderweg. Helaas voor mij kwamen we al 30 kilometer geen camping tegen. Gelukkig daar was er één! Bij de camping aangekomen was ik woest. Alle vermoeidheid, pijn en adrenaline kwam er uit.
Gelukkig begrepen m'n vader en moeder het. “Kom Jelita, we gaan eerst zwemmen”. Die afkoeling deed me zo goed. De brandwonden zaten letterlijk op me billen. Ik wist niet meer hoe ik zitten moest tijdens het eten. Ondanks het wel mega lekker eten was. Of we zelf nog een keer gekookt hebben in de vakantie? Nee, niet echt.
Reactie plaatsen
Reacties
Leuk verhaal Jelli